Annemin kanseri hayatımı sonsuza kadar nasıl değiştirdi? Ailenizin değeri

Hayat çok meşguldü. Oğlum Ryan. Okula yeni başlamıştı. Paylaşılan aile beni evin içinde ve dışında faaliyetleri ile meşgul etti. Günler o kadar hızlı geçti ki, her zaman çocuğumun arkasındaydım ve büyük, mutlu ailemin taleplerini yerine getirmeye çalıştım. Ebeveynlerin ziyaret etmesi için daha az zaman vardı.

Annem çok aradı ama çoğu zaman ona onu arayacağımı söyledim ama elbette unuttu. Kabul için aldım ve daha az ziyaret ettim. Babam bir kez aramamı ve sadece merhaba dememi söyledi.

Bir gece banyoya doğru yürürken kardeşim yaralandı. Dolabın yüzüne çarptı ve kanamaya başladı. Onu bir ilk yardım doktoruna koştuk ve sabahları tamamen iyi olmasını sağlamak için onu süper sofistike sesler ve röntgenler çekmeye karar verdik.

Sabah yaptığımız ilk şey, kocamla doktor ve bilim insanlarına gittik.

İki farklı hastalık. Annemi aradığım ortopedik bir klinikteydik. Her zamanki gibi, ona geri döneceğimi söyledim ama o

Bir dakika dinlemede ısrar etti.

Acele etmesini söyleyene kadar acelem vardı. Bana göğüs kanseri olduğunu, kalbimin attığını ve çok hızlı hareket eden dünyanın çöktüğünü söyledi. Çöken ve yere oturdu. Kocam bana sormaya devam etti ama cevap veremedim. Sanki dile bağlıymış gibi. Konuşmak istedim ama konuşamadım. Düşünülemezdi. Ne yapacağımı bilmiyordum.

Bayat kötü düşünceler vardı ama bütün varlığımı doldurdular. Biz kontrol ettikten sonra anneme koştu

Ondan kardeşim rahatsız oldu. Beni neşelendirmek ve nasıl olabileceğini açıklamak için kocamın en güçlü gölgesi olmalıydım

Benim gücüm annemin ruhlarını arttırmak.

Böyle korkunç bir şey anneme nasıl olabilirdi. Böyle bir hayatta sağlıklıydı sağlık Onu çevreliyordu. Pratik yaptım yoga , Ve dokundu diyet Dengeli ve yeme veya içme için dünyevi zevklerle iç içe değil. Kesinlikle bir hata oldu, kocam yolda söyledi. Kesinlikle daha gelişmiş bir laboratuvara gitmeli ve tekrar test etmeliyiz. Sadece panik yapabilirim.

Küçük erkek kardeşim Gaurav kırılmıştı. Durumla başa çıkamadı. Babam güçlü bir yüze sahipti ama ölümden korkması gerektiğinden emindim. Eve gelene ve anneme sarılıncaya kadar bekleyemedim. O geldiğinde, öğle yemeği yemekle meşguldü. Sadece gittim ve ona sarıldım. Güçlü davrandı. Ağlamadı, bu da gözyaşlarını püskürtmemi zorlaştırdı.

Kendime, bu krizi aşmak için ağlamayacağım ve birlikte çalışmayacağım konusunda söz verdim. derhal

İkimiz de oturduk ve planımızı ortaya koyduk. Babam bilinen bir onkolog tarafından ameliyat edilmesini önerdi

Indore, memleketi. Ona göre konfor bölgesinde olacaksın ve

Yakında tedavi edin.

Oybirliğiyle hemfikir olduk ve zaman kaybetmeden Indore'a uçtuk. Başarılı bir şekilde çalışıyordu. Doktorlara göre, buluşma daha yeni başladı. Ameliyat basit bir işlemdi. Kemoterapi ve radyoterapi seansları annemin iyi gitmesi gereken engellerdi. Tüm prosedürlerin tamamlanması bir yıl veya daha fazla sürebilir. Ne olursa olsun orada olmaya karar verdim.

Annem evde bıraktığım iki yaşındaki oğluma dönmem için ısrar etti. Ama annemin koşulsuz desteğiyle endişelenmeme gerek olmadığını biliyordum.

Sadece onun sağlığına odaklanmak istedim. Ondan uzaklaşma fikri söz konusu değildi. Ameliyattan sonra 20 gün kaldım. Bir dakika bile onu terk etmek istemedim. Ağlamak istediğimde Dadı Parkı'nda yürüyordum. Bundan sonra yüzümü yıkarım ve annemle birlikte olurum. Annem iyi ve bağımsız olduğu zaman dönmeye karar verdim. Nani ve Mama onunla ilgilenmek için oradaydılar. 10 gün sonra eve döneceksiniz ve burada oturmaya devam edeceğiz.

Kemoterapiye evinde başladı. Saçlarını kaybetmeye başladı. Bir gün,

Korkmuştu çünkü kafasında saç yoktu.

Utanmış hissetti ve alabileceği en güzel nani olduğunu hatırlayana kadar onu bir dahaki sefere getirmememi istedi. Bu aşamanın nasıl geçici olduğundan emin oldu ve kısa bir süre sonra geçti. Yakında içindeki tüm yeni kan akışıyla güzel olacak. Kemoterapiyi unutamıyorum. Sekiz seansın hepsinde şiddetli ağrı geçirdi.

Daha sonra enerjisini canlandırmak için nar suyu verdik. 5 ay sonra radyasyon tedavisine başladı. 32 seans geçirmek zorunda kaldı. Ona eşlik ettiğim günlerde, kelliklerini gizlemek için bir başörtüsü olan benzer hastalar arasında oturmak zordu. Ağabeyim ve ben tüm sahne karşısında şok olduk ve aralarındaki güzel anneden nefret ettik.

Pozisyonlarda ağladım. Onları neşelendirmek için eski zamanlar gibi savaşıyormuşuz gibi davrandık. Vücudu kırılgan ve zayıftı, her zaman başına gelen birçok şey vardı. Tanınmadı ama iradesi ruhlarını korudu. Yakında kansersizdi. Doktorlar normal yaşamına öncülük etmenin uygun olduğunu ilan ettiler.

10 yıl geçti ve zarafetle geçti, sağlıklı ve mutlu oldu. Ama bugün bile unutamam

Ondan uzak olma korkusu. Babamı olabildiğince ziyaret etmeye çalışıyorum.

Duygusal ihtiyaçları ile anlayışlı ve sabırlı olmaya çalışıyorum. Kocam onlarla sürekli temas halinde olmamı teşvik ediyor. Kitty'nin partisi gibi önemsiz olaylar için bile annemin yanında olması gerektiğinde başka bir öncelik yok. Babamı her şeyden önce tutmaya çalışıyorum.

Hastalığı yenilgidir. Olgun, bağımsız ve sorumlu hale geldi. Ayrıca ebeveynlerin değiştirilemeyeceğini fark ettim. Onların varlığı hayatımızdaki temiz hava kokusu gibidir.

Hayatımıza kim gelir ve gelirse, bunu kabul edemeyiz. Çünkü onlar bizi koşulsuz sevenler ve zamanımızdan başka bir şey beklemiyorlar. Onlar bizim ilk aşkımız ve son nefesimize kadar öyle kalacaklar.

Babamın değerini zor bir şekilde anladı, ancak bu makaleyi okuyan herkes kendini ebeveynlerle eğlenmeye hazırlamalıdır. İnan bana! Hiçbir şey anne ve babanın yüzüne gülümsemekten daha tatmin edici olamaz. Tanrı ebeveynlerimizi korusun!

Feragatname: Bu yayında ifade edilen görüşler, görüşler ve pozisyonlar (herhangi bir formdaki içerik dahil) yalnızca yazarın görüşleridir. Bu makalede yapılan ifadelerin doğruluğu, bütünlüğü ve doğruluğu garanti edilmez. Herhangi bir hata, eksiklik veya beyandan dolayı sorumluluk kabul etmiyoruz. Bu içeriğin telif hakkı sorumluluğu yazara aittir ve fikri mülkiyet haklarının ihlaline ilişkin herhangi bir sorumluluk kendisine aittir.