Portakal büyüklüğünde bir beyin tümöründen nasıl kurtuldum

Çocukluğumdan beri olimpik atlet olmayı hayal ettim. Bu yüzden, gençliğimde bir beyin tümörü teşhisi konduğunda, sadece hayatta kalmak için değil, aynı zamanda hayallerimi de sürdürmek için savaşmam gerektiğini biliyordum.

Herkes korkardepresyon Ve böyle muazzam mücadelelerle karşı karşıya kaldığında üzüntü, ama gerçek bir sporcu asla pes etmeyi bilmez. İyi ve çok savaştı ve birbirlerinden kurtuldu Yaralar Ve daha birçok ders.

Artık hayatta ikinci bir şansım olduğuna göre, hedeflerimi takip ederek ve benim gibi başkalarına yardım ederek bundan en iyi şekilde yararlanmak istiyorum.

İlk belirtiler

Beyin tümörünün semptomları 1986'nın başında, yani ameliyattan yaklaşık iki buçuk yıl önce ortaya çıkmaya başladı.

Acı çekmeye başladım Baş ağrısı Tapınak alanının sağ tarafında keskin ve titreşen. Bölümler, iki haftada bir veya iki kez tekrarlandı.

Vücudumun sol tarafı da daha zayıf ve sağ yarısından daha az koordineli hale geldi. Bu semptomları yaşamaya başladığımda bir MRI çektirmek zorunda kaldım, ancak tıbbi ihmal nedeniyle defalarca yanlış teşhis edildi.

Geçen yıl sarı kusarak uyandım ve her zaman aynı nefeste mücadele ettim Baş ağrısı Şimdi daha şiddetli ve uzun ömürlü (bir ila iki saat).

Yanlış teşhis

İsviçre'nin Lozan kentindeki aile doktorumla düzenli olarak yıllık kontrollerim vardı ve o hiçbir zaman doğru teşhis koymadı veya MRI yapmadı.

Aile doktorunun alması gereken birçok belirti ve semptom vardı, ancak ilki Şiddetli başağrısı Ve titreşiyor.

Ağrı eşiğim çok yüksek olduğu ve fazla şikayet etmediğim için söz konusu doktor bana baş ağrısı ilacı verdi.

Doğru teşhis

Ailem Fransa'nın güneyine taşındığında, birinin bir şeylerin ters gittiğini anladığı ilk vaka.

Ekim 1988'de bir zayıflık görmeye başladığımdan beri bir optometriste gittim. Gözümün arkasında şiddetli bir kanama görüyordu ve babamın beni Paris veya İsviçre'deki bir hastanenin acil servisine götürmesini tavsiye etti.

Şüpheli sebep

Hastanedeki doktorlar babama tümör büyümesinin başımın düşmesinden kaynaklanabileceğini ve yıllarca büyümeye devam edebileceğini söylediler. Ancak emin değildiler.

Benim tepkim

İlk başta daha az gergin değildim ve daha sonra durumun ciddiyetini gerçekten anladım. XNUMX yaşındayken annemle babam ameliyatın ciddiyeti konusunda kafamı karıştırdı.

Göz doktoru beni korkutmak istemedikleri için babamla özel olarak konuştu. Hastanedeki doktorlardan ameliyatınız hakkında açıkça konuşmamaları istendi.

Babam az önce kafamda bir yara izi olacağını ve bunun bir zulüm işareti olacağını söylemişti. Bu yüzden ameliyat olurken sert bir adam olacağımı biliyordum. Ameliyatın ne kadar tehlikeli olduğunu ancak tüm motor becerilerimi kaybettiğimde fark ettim.

tedavi

Hastanede aldığım her şeyi tam olarak hatırlamıyorum, ancak ameliyat organize edilmeden bir hafta önce bir kokteyl hap içtiğimi hatırlıyorum.

Lozan'da hastaneye gittiğimde yürüme yeteneğimi kaybettiğim için tekerlekli sandalye beni bekliyordu.

Ölümden önceki son aşamadaydım, bu yüzden doktorlar bu hap kombinasyonunu almak zorunda kaldı. Haplardan birinin kortizon olduğunu hatırlıyorum.

Hayatta kalma şansı

Dördüncü ventriküler astrositom iyi huyluydu ve bu nedenle ameliyattan kurtulma şansı çok azdı.

Tümör beynimi ezen büyük bir portakal boyutuna geldi ve bana% 30 hayatta kalma şansı veren yeni bir cerrahi teknikte bir "kobay" olacaktım.

İyileşmenin en zor kısmı

Bir ay hastanede kaldığım süre boyunca, birkaç kez fiziksel rehabilitasyon egzersizleri ve denge egzersizleri yapmak için götürüldüm.

Eve döndükten sonra bir hafta süreyle bir fizik rehabilitasyon merkezine yerleştirildim ve ardından evde egzersiz programıma devam ettim.

Tüm egzersizler enerjimi tüketiyordu. Çift görmeyi azaltmak için göz egzersizleri ve koordinasyonu ve hızı artırmak için yazı yazma egzersizleri yaptım.

Benim için en büyük zorluk, dengemi iyileştirmeye kendini adamış bir fizyoterapistle günde iki saat fiziksel rehabilitasyon yapmaktı.

Benim motivasyonum

İlk başta şok oldum. sahibim Sessizce depresyondan acı çektim. 1989'da Pomboniana Olbia (Heres, Fransa) adlı bir fizik rehabilitasyon merkezine yerleştirildi.

Benim için kısa bir süre kalsa bile, asla pes etmeyen çeşitli engelli küçük çocuklar gördüm; Elimden gelen her şeyi geri almaya çalışmak bana gerçekten ilham verdi.

O günden beri dengeyi sağlamak, göz egzersizleri ve yazı alıştırmaları yapmak için fizik tedavi ile elimden gelen her şeyi yaptım.

Kaybettiğimi asla geri alamayacağımı anladığımda depresyonum tekrar geldi. Çift görme ve sürekli denge ve koordinasyondan muzdaripim.

Sonunda karım ve çocuklarım depresyonumun üstesinden gelmeme yardımcı oldu.

Beyin tümörü olan diğer hastalara mesajım

Asla umudunu kaybetme. Sizden daha çok acı çeken diğer insanları görün. Nick Vujicic tipiktir, ancak başkaları da vardır.

Sıkı çalışmaya devam edin ve arkana bakmayın. Hayatın senin için pek çok zorluğu var, ama senin için iyi olması için çok çalışmalısın.

Her deneyimle öğreniyorum ve kaybettiklerimden çok sahip olduğum şeye odaklanıyorum ve bu hayatta ilerlemenin tek anahtarı.

Sağlığını hafife alanlara itirazım

Gençken "yılmaz" olduğunuzu ve hayattaki kötü şeylerin sizin için geçerli olmadığını düşünürsünüz. Ancak yaparlar. Hayatım altüst oldu; Küçükken babam gibi bir atlet olmak istedim.

Esnek olun ve pişmanlık duymadan yaşam hedeflerinizi değiştirmeye hazır olun. İyi bir insan olun, çok çalışın, inancınızı koruyun ve asla pes etmeyin.